زخم نگهت نهفته خوردم

پنهان نگهی دگر که مردم

شد عقل و زمان مستی آمد

خود را به تو این زمان سپردم

تیر نگهم زدی چو پنهان

راهی به نوازش تو بردم

می گشت لبم خضاب اگر دوش

دامن گه گریه می فشردم

از زخم اجل کشنده تر بود

از دست تو ضربتی که خوردم

دل بی تو شبی که داغ می سوخت

تا صبح ستاره می شمردم

ای هم دم محتشم در این بزم

صاف از تو که من حریف دردم